Blog

Morgen mag ik weer het land in voor een vergaderintervisie bij een advocatenkantoor. Het verzoek van het kantoor was helder: “We willen wel eens een soepel lopende vergadering meemaken.” Achter die woorden klonk frustratie — maar ook een mooie uitdaging.

Tijdens een intervisie voor advocaten stelde iemand de vraag die velen bezighoudt:
“Gaat Artificial Intelligence mijn werk overnemen?”

Een vraag die zowel nieuwsgierigheid als zorg opriep. Wat raakt advocaten eigenlijk zo in deze ontwikkeling?

Tijdens een intervisie voor advocaten kwam dit dilemma naar voren:
“Ik werk hard, lever goed werk, maar er komen geen nieuwe zaken binnen. Doe ik iets verkeerd? En moet het kantoor mij niet helpen aan werk?”

Een herkenbare vraag, zeker voor advocaten die hun praktijk willen uitbouwen. Maar de realiteit is vaak confronterend: niemand gaat jouw praktijk voor jou bouwen.

Tijdens een intervisie voor advocaten vertelde iemand:
“Een belangrijke cliënt nodigt me steeds uit voor een luxe trip op zijn boot in de Middellandse Zee. Het klinkt leuk, maar het voelt niet goed. Tegelijkertijd ben ik bang dat het de relatie schaadt als ik nee zeg.”

Een herkenbaar dilemma: hoe zeg je nee tegen een cliënt, zonder de relatie te beschadigen?

Inhouse intervisie. Het klinkt misschien als een formeel middel. Maar in de praktijk blijkt het een krachtige manier om samenwerking, verbinding en werkplezier binnen een kantoor te versterken.

Een paar dagen geleden was ik inhouse te gast bij een kleine maatschap. Het kantoor draaide prima, maar er was iets ontstaan dat herkenbaar is voor veel advocatenkantoren: een sfeer van los zand.
Of ik hun vergadering wilde leiden, zodat ze tegelijk hun intervisiepunten konden halen? Natuurlijk.

Tijdens een intervisie voor advocaten vertelde iemand:
“Ik heb een cliënt die werkelijk over álles klaagt: over de wederpartij, over de rechter, over mij. Niets is ooit goed genoeg. Ik word er moe van, maar ik wil hem ook niet kwijt. Tegelijkertijd dreigt er een klacht bij de Orde. Wat nu?”

Een lastige situatie, die veel advocaten herkennen: hoe ga je om met de constante negativiteit van een cliënt zonder jezelf te verliezen?

Tijdens een intervisie voor advocaten vertelde iemand:
“Ik werk samen met een collega die altijd luid en dominant het woord voert, ook als dat niet nodig is. Hij onderbreekt, claimt de ruimte en blaft anderen af. Ik erger me er kapot aan, maar weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan.”

Een andere deelnemer herkende het direct: “Ik heb zo’n blaffende wederpartij. Man, man, man… wat een hete lucht.”

Tijdens een intervisie voor advocaten vertelde iemand over een frustrerende ervaring. Ze werkte aan een internationale fusie, had de leiding over de onderhandelingen en kende de deal van binnen en van buiten. En toch: in de boardroom richtte de wederpartij zich uitsluitend tot haar partner.

“Alsof ik er niet meer bestond. Terwijl ík degene was die alles had voorbereid. Ik voelde me onzichtbaar.”

Een herkenbaar gevoel voor veel advocaten. Hoe voorkom je dat cliënten en wederpartijen je overslaan en rechtstreeks naar de partner kijken?

Tijdens een intervisie voor advocaten zei iemand:
“Ik ben expert op het gebied van arbeidsrecht. Ik heb er jarenlang mijn ziel en zaligheid in gestoken, maar ik merk dat het me niet meer boeit. Mijn cliënten verwachten niet alleen expertise, maar ook bevlogenheid. En dat laatste is verdwenen. Wat nu?”

Tijdens een intervisie voor advocaten vertelde iemand:
“Mijn cliënten appen, mailen en bellen me op elk moment van de dag. Ik voel de druk om altijd te reageren. Soms lijkt het alsof ik 24/7 bereikbaar moet zijn, anders stappen ze misschien wel over.”

Een herkenbaar probleem voor veel advocaten. Maar is continue bereikbaarheid echt noodzakelijk, of vooral een overtuiging die we onszelf opleggen?