Van weerstand naar leerstand

We maken het vaak mee. Advocaten die intervisie als een onnodige verplichting ervaren. Lekker in de weerstand: “Ik heb geen dilemma, waarom moet dit? Wat is intervisie eigenlijk?” – Heerlijk.

Intervisie dwingt de deelnemers om eerst vragen te stellen en om hun oordeel, advies of oplossing zo lang mogelijk uit te stellen.

Voorbeeld: een casusinbrenger vraagt zich af hoe hij moet omgaan met een belangrijke cliënt die regelmatig te laat betaalt. Te snelle adviezen: Dagvaarden! Stop met werken! Verhelderende vragen: Vertel eens over de gemaakte afspraken? Wat voor cliënt is het? Ben je bang überhaupt niet betaald te krijgen? Wat gebeurt er met je als er te laat wordt betaald?

In het voorbeeld bleek de casusinbrenger niet bang om niet betaald te krijgen. Hij verwachtte van zijn cliënt dat die zich, in ruil voor zijn scherpe tarieven, zou houden aan de betalingstermijnen. Door de vragen te beantwoorden, ontdekte de casusinbrenger (niet eerder dan) tijdens de intervisie dat hij het gedrag van zijn cliënt vooral ervaarde als een gebrek aan respect en waardering. Na de intervisie besloot hij zijn gevoel te bespreken met zijn cliënt: met succes.

Bij een dergelijke ‘ontdekking’, breekt bij advocaten in de weerstand ook vaak een inzicht door: het inzicht dat ze te snel hebben geoordeeld en ze beter eerst vragen kunnen stellen. Heb ik ervaring met intervisie? Waar komt mijn weerstand vandaan? Ben ik nog wel nieuwsgierig? Los ik altijd alles alleen op? Is dat de automatische piloot of ben ik nog kritisch genoeg? Waarom zou de Orde intervisie eigenlijk omarmen? Waarom zou intervisie al jaren gemeengoed zijn onder bijvoorbeeld artsen, psychologen en mediators?

En zo schuift iedereen langzaam maar zeker van weerstand naar leerstand. Ook een keertje meedoen met intervisie? Schrijf je eenvoudig in via onze agenda.